Warrior Alyssa

In de week dat ik 28 jaar werd kreeg ik te horen dat ik kanker had.  Drie dagen na mijn diagnose kwam ik terecht in een medische mallemolen. Van het ene onderzoek naar het andere, mijn preutsheid en schrik voor naalden waren beide overwonnen op een uur tijd.  Chemo, bestralingen, operatie,... Ik werd geleefd. Alles komt zo snel op je af, dat er heel weinig tijd is om dingen te verwerken, een plaats te geven,... Ik onderging gewoon alles.  Ik bleef positief, ik bleef lachen,... De foute grappen rolden vaak voorbij. Dat was mijn manier om alles een plaats te geven en het voor de mensen rondom mij 'draaglijker' te maken. Het was mijn antigif om alle ellende aan te kunnen. Blijven lachen...  

 Ik kan echt met heimwee terug kijken naar foto's van voor mijn diagnose. Zorgeloos, gelukkig en altijd met een lach.  Mijn lichaam opnieuw leren vertrouwen, leren lezen, het afvallen, het sterker worden, het verbeteren van mijn geheugen,… het ging allemaal niet zo snel als ik hoopte. Ik wilde die vrouw die ik door de kanker geworden was niet zijn. Ik vond/vind mijn nieuwe zelf, met alle beperkingen, niet leuk. Wat een enorme strijd is het om mijn nieuwe zelf te leren accepteren zoals ik nu ben.  

 Ik leerde de Warriors kennen via social media.  Ik was onmiddelijk onder de indruk van alle prachtige foto's. Het duurde een tijdje vooraleer ik de stap durfde te zetten om eens langs te gaan. Maar mijn zelfvertrouwen stond op zo'n laag pitje dat ik echt nood had aan lotgenoten.  Ik wou weten hoe zij weer het zelfvertrouwen kregen die ze op de foto's uitstraalden.  Ik ging enkele keren langs in het Warrior huis. Niet wekelijks, zelfs niet maandelijks, maar telkens wanneer ik daar binnen kom en een sessie volg, voel ik mij 'begrepen', minder abnormaal, ... 

Er wordt veel gelachen, heel veel, maar het is ook de plaats waar ik vaak huil en ik ben nochtans geen 'bleiter'.  Daar kunnen de maskers afvallen want we begrijpen elkaar. We trokken hetzelfde 'foute lotje'.  En ook op mijn foto uit deze reeks sta ik met een lach. Als enige...  Eerst voelde het aan als 'falen'. Waarom lukt het mij nu niet om een sterk beeld te maken zonder lach.  Maar laat die lach nu net hetgene zijn die mij door deze moeilijke tijd heeft geholpen. Een lach waar vaak ook veel verdriet en onzekerheid achter schuilt. Maar vooral een lach die mij doorheen één van de moeilijkste periodes van mijn leven geholpen heeft.  Het is niet voor niets dat het spreekwoord 'een dag niet gelachen is een dag niet geleefd' bestaat. En laat dat laatste nu hetgene zijn waar ik zo dankbaar voor ben. Het leven.