Warrior Christine

Christine heeft op het moment van dit gesprek net een zestal weken haar werk als leerkracht hervat. Haar laatste chemo dateert van een aantal maanden geleden. Eén maand later werd ze ‘in remissie’ verklaard, wat erop neerkomt dat haar kanker verslagen is.

Het woord ‘genezen’ wordt niet gebruikt. Voordat ze begint over haar verhaal, wil ze een paar belangrijke zaken meedelen aan alle lezers van dit boek.

“Wat me het meest stoorde waren de medelijdende blikken in de ogen van de mensen. Zo van: ocharme, zij heeft kanker,… Wel, mijn leven stond niet stil omdat ik kanker had. In de weinige ‘goeie’ dagen tussen de chemo’s in ben ik blijven genieten van het leven. Sommige mensen vonden dat blijkbaar vreemd. Op een galadiner zei een man me: ‘Kijk eens hoe die vrouw daar nu zo staat te dansen. Je zou niet zeggen dat ze kanker heeft gehad, of wel?’ Alsof iemand die kanker heeft of gehad heeft, geen plezier kan maken. Je kan écht ook nog gelukkig zijn als je kanker hebt!”

Alleenstaande moeder met een zoon van acht. Houdt van dansen, spinnen, joggen,… En houdt het geen moment uit zonder muziek in haar omgeving. Is een energieke, graag geziene leerkracht Engels.

Haar pad liep niet over rozen, maar ze heeft er haar goede humeur en haar innemende glimlach duidelijk niet door verloren. Ze heeft door haar kanker geleerd om te genieten van de kleine dingen, zoals plots neerdwarrelende sneeuwvlokken. Die kleine dingen maakten haar dag goed, ondanks de nare gevolgen van de vele chemo’s. Wat ze na deze zware periode niet meer om zich heen kan verdragen, zijn negatieve mensen. Mensen die ‘kankeren’ om pietluttigheden. Ze sluit zich ervoor af. Omdat ze het goede en het mooie in het leven heeft leren waarderen, en zulke mensen breken dit in een handomdraai af.

Waar ze ook vreselijk de pest aan had was de vraag: “En, hoe is het?”, toen ze even na een zware periode weer buiten kwam. Voor haar was dit een ergerlijke, supervervelende vraag. Want goed gaan kan het niet, als je middenin een kankerbehandeling zit! En áls je dan eens buitenkomt, wil je gewoon jezelf zijn, en niet de ‘kankerpatiënt’.

Boodschap van Christine:

“Mensen, als je iemand met kanker tegenkomt, weet dan dat het met die persoon goed gaat op dat moment, anders kwam je hem of haar niet tegen! Praat dus a.u.b. NIET over de kanker, tenzij de persoon er zelf over begint, maar doe gewoon.”

Ook op bezoek gaan bij iemand die net een chemo heeft gehad, raadt Christine af. Meestal zijn deze mensen te zwak om bezoek te ontvangen, iets aan te bieden, laat staan iets te serveren. Bovendien zitten ze al een hele tijd in een isolement binnen hun vier muren. Het laatste dat ze dan willen als ze zich even weer wat beter voelen, is thuisblijven. Veel beter is het om die persoon ofwel bij jezelf uit te nodigen ofwel gewoon mee uit te nemen, om buitenshuis iets leuks te doen.

Haar ziekte heeft bij Christine iets belangrijks nagelaten.

“De kanker heeft me gevormd. Hij heeft me geleerd bewuster te leven, en dat ik NIKS mag uitstellen.”