Warrior Loes

“Wat is er nu zo speciaal aan een dagje Warriors? Het is toch maar een fotoshoot? Het is echter zoveel meer dan ‘maar een fotoshoot’. Het is een dag die in het teken staat om je eens echt ‘mooi’ te voelen, en niet mooi door de dingen waar je niet tevreden over bent te camoufleren, maar juist ‘mooi’ omwille van die dingen. Een ziekte als kanker heeft niet alleen invloed op je uiterlijk, het bepaalt je karakter, het is een deel van je. Het zorgt er ook voor dat je een zekere ‘diepte’ in je leven hebt die andere mensen missen. En het is volgens mij precies die diepte die de Warriors-foto’s zo mooi maakt. Warriors geeft schoonheid aan zeer negatieve ervaringen.”

“Eerst en vooral wil ik iets duidelijk maken. Ik ben tevreden met wie ik ben. Ik heb drie keer kanker overleefd en ik heb daar bepaalde littekens aan overgehouden, ik heb maar één oog en ik mis een paar tanden. Dit is een deel van mij, ik heb het aanvaard en ik lig daar niet meer wakker van. Als ik in de spiegel kijk vind ik mijzelf niet lelijk. Als ik me erger aan mijn lichaam is dat eerder omdat er nog wat kilo’s van mijn laatste zwangerschap zijn blijven plakken dan omdat ik maar één oog heb. Ik heb alles wat ik ooit heb durven dromen, een superleuk gezin, goede vrienden en een toffe job. Kortom ik ben gelukkig.

Dit wil echter niet zeggen dat ik het leuk vind om er anders uit te zien. Ik zie ook wel dat mensen mij raar aankijken, en dat kan soms behoorlijk op mijn zenuwen werken. Ik laat mijn haar zodanig knippen dat het grotendeels over mijn prothese hangt, ik heb liever dat mensen denken dat ik mij verstop achter mijn haar dan dat ze blijven kijken omdat ik een vals oog heb. Ik gebruik make-up eerder om te camoufleren dan om er extra mooi uit te zien.

Als ik zou kiezen wat ik het mooiste vind wat make-up betreft, is dat ironisch genoeg make-up voor ogen. Ik vind al die kleurtjes oogschaduw in de winkel prachtig, om nog maar te zwijgen over de sexy ‘smokey eyes’ look. Maar ik draag het zelf niet. Als je iets wil verbergen is het immers niet slim om er extra de aandacht op te vestigen. Ga dus niet extra je ogen benadrukken als je niet wil dat mensen zien dat één van de twee vals is. Ook wat symmetrie betreft is het niet simpel, een oogprothese is immers geen schilderdoek. Toen ik 16 was durfde ik wel eens mijn voeten vegen aan die regel, onder de goede invloed van een vriendin die zei: “Kom ik schmink dat ander oog gewoon mee.” Het was zo’n prachtige roos-naar-paars overgang. Ik weet de kleur nog goed omdat ze niet echt gemakkelijk weer van de prothese af te krijgen was, tot grote frustratie van mijn lieve mama (sowieso geen make-up fan) en van de prothesemaker (de prothesewereld is ook voornamelijk een mannenwereld, voor wie make-up-proof protheses niet echt prioritair zijn). Maar ik heb mijn lesje wel geleerd, als ik ergens nog een kleurtje op doe is het op mijn lippen, maar eigenlijk vind ik dat niet zo mooi.”