† Warrior Mathias

“Vanuit de schaduw kijk ik nu toe.

Mijn vleugels waarmee ik door het leven vloog, verbrand in een oogwenk.

Een plotse totale duisternis, waar elk silhouet vervaagt, de tijd onophoudelijk vertraagt.

Wachtend op mijn schip, aanvaard ik mijn lot, want zelfs deze moedeloze strijd onderga ik niet zonder trots!”

Voor mijn broertje Mathias Moncarey

De rivier.

Alle regendruppels vormen beekjes, die hun weg zoeken door de bergen.

Stroompjes lopen langs bossen waar men jachthoorns kan horen schallen.

Het avontuurlijk leven.

De beekjes uit de bergen vloeien samen en vormen een rivier die naar het dal stroomt, langs dorpen waar we klanken horen van een feest, zo levendig en blij. Het leven liefhebben, zoals een levensgenieter.

Zalig stroomt hij verder langs de steden. Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Op een dag raast er een storm over de wegen. Rotsen blokkeren zijn weg. Hij probeert ze te breken. Met alle macht, moed en energie strijdt hij, beukend tegen de rotsen.

Doorheen elke barst wringt hij zich verder naar de open zee, waarin hij zich in alle rust vermengt en zonder pijn verder stroomt.

Marionet

Elk leven is als een trekpop, die beweegt aan zijden draadjes.

Ieder draadje vertelt iets over zijn leven. Hij was een levensgenieter. Hij werd graag gezien door iedereen. Hij was populair.

Toen zijn kanker werd ontdekt, bleef hij verder genieten van het leven, zolang hij kon.

Maar stap voor stap verdwenen de draadjes, en hij werd zwakker en zwakker. Plots had hij geen zin meer om alles te blijven verdragen. Zijn boosheid tegenover de wereld nam toe, tot het punt dat hij er genoeg van had.

Toen zijn tijd eraan kwam om zijn kunstige dans aan de koordjes te eindigen en alle levensdraadjes weg waren, was hij opgelucht.

Hij was klaar om afscheid te nemen van zijn levensdans.

Kusje,

je zus